Het eerste weggaan is al bij de ontmoeting. Er worden
afspraken verzonnen, situaties geschapen,

fases aangeduid. Wat volgt is onze reactie daarop. We
denken dan nog dat verlies het ergste is,

handen loslaten en zodra we de hoek om zijn rennen
maar later blijkt dat blijven het langdurig

uitstel is om alsnog te ontkomen. Er zijn altijd redenen.
Het eerste respijt telt de jaren, de kromme

houding waarin je slaapt, sterren aan de hemel, hoe vaak
je wel niet lacht, je hoort het zelf. Het laatste

valt samen met het lichaam, de schaduw vooruit, het
kleeft aan je als hitte in het hooi, het

aarzelt, dan zwijgt het. Het eerste blijven volgt na het
uiteindelijk gaan en weet van het gemis.