Als ik de schoenen kies die ik toen aan had, de broek
waarmee ik kon werken, lukt het misschien

te reizen, aan te komen, te genieten van mijn verblijf
daar. Als ik twee schone hemdjes inpak, kan

ik voor vier dagen toe en als ik een zakje noten mee
neem voor onderweg, hoef ik geen eten te

kopen en ben ik voor appelflauwtes gespaard. Als ik
de reis in stukjes hak, kan ik elk gehaald

onderdeel afstrepen in mijn hoofd, vingers op de rug,
en dan een kleine beloning krijgen en ik zal

tiktokken want ik neem de schoenen die ik toen aan
had, de tijgerhakken, en als toen zal ik mijn

haar los laten hangen op mijn schouders zodat hij het
dansen ziet terwijl ik veilig de overkant bereik.

(Dat ik daartoe mijn gebeden herhaal, mezelf knijpend
vasthoud, hoeft echt niemand te weten.)