Er is een soort aandacht die je aan jezelf kunt besteden die je gevoeliger maakt voor andere mensen. Egoïsme, zelfzucht, die woorden moesten afgeschaft worden. Alles wat ik geleerd heb toen ik jong was waren leugens. Omdat zoals moeder zich voelt, zoals ik me voel als ik in het zwarte gat zit, totaal op onszelf is toegespitst maar er tegelijkertijd alle zelf aan ontbreekt, er is alleen een ontbreken van zelf, een ontbreken van liefde, een zich overgeven aan de extase van het afzien van alle gevoel. En het ontbreken van het zelf is een straf voor anderen: dat weet ik, dat voel ik.
Terwijl als je begint te denken als je kunt denken als je jezelf kunt laten denken over wat je bent wat je doet wat je wilt en wat je bevalt en wat je niet bevalt – dan krijgen andere mensen plotseling kleur, krijgen ze eensklaps reliëf zoals filmbeelden die ineens scherp worden gezet.

Marilyn French, uit: Her Mother’s Daughter

 

(in de jaren ’80 geschreven en gekocht, in 2008 aangevuld met alles van haar, en elke tien jaar daarop herlezen)