Hoewel het dagboek verstopt lag in een achterste
lade van het bureau en het sleuteltje in
een bloemenvaasje, vond mijn altijd ijverige mamma
haar toch en handelde vervolgens naar
het gelezene. Ze maakte ruzie met mijn vader, haar
behuild gezicht triomfantelijk, en deed
koel tegen mij alsof ik door het schrijven van zijn
voorkeuren zijn medestander was. Je
kunt je afvragen of dat niet elke keer gebeurt: stiekem
lezen en vervolgens de schrijver aanklagen,
woorden verstoppen maar willen dat ze gevonden een
gehoord effect hebben, triomf voelen
over de volgorde van tijd en gebeurtenis die door een
simpele sleutel openbaar worden.
elbert gonggrijp
24 februari 2018 — 14:18
Het gegeven waarom maakt nieuwsgierig maar het gedicht is werkelijk prachtig te noemen. Een film waardig en dat in enkele zinnen. Deze deel ik weer op Facebook voor je!
Lieve groet en tot bij Reuring,
Elbert
alja
25 februari 2018 — 12:18
en dank je wel weer, Elbert