Met vaste hand duwt hij de groen plastic lepel met de lachende
maan op het handvat in mijn mond nadat hij eerst
poes en beer gevoed heeft, en botst tegen het scherm, olijk en
vol zorg en ik hap vanaf de andere kant en maak
tevreden geluidjes, haal mijn hand langs mijn oren en glimlach
breder zodat hij mij opnieuw opschept, daar verschijnt
zijn hoofd weer boven tafel. Zoiets misschien. Dat ik u voed
en alle anderen door dagelijks het zwart te laten
oplichten en tevoorschijn kom en u, klevend aan mij, van het
maal voorzie waarbij ik alle ingrediënten en
toebereidingen, al het seizoen fruit en de regels van de natuur,
al uw dieetvoorschriften en allergieën, aan mijn
laars lap en u laat slikken, gewoon omdat poes en beer en hij ook
alles lusten en blijven proeven, ook al duw ik soms te hard.
elbert gonggrijp
24 januari 2018 — 10:20
Geweldig beeld met veel vaart en humor geschreven. Ik zie het kleinkind voor je en je interactie met de lezer…
Lieve groetjes,
Elbert