de knielende positie

Als alles dat groen is en groeit ‘boom’ heet en de laatste
blaadjes daarbinnen vogels lijken, de lichten

buiten het kerstsnoer vormen en aaneengeregen altijd
aan blijven, de beesten daaronder allemaal

ezel, koe en schaapje zijn en het kind kraaiend zijn rol
in de geschiedenis op zich neemt en de

mijne herhaalt en tijd niet meer bestaat dan in de stramheid
van mijn duwende ledematen of in de

wirwar van mijn zilver haar, de lengte van mijn geliefden
of de snelheid waarmee ze mij aanvullen en

zacht langs de route staan, dan is de bedoeling duidelijker
dan ooit en desalniettemin even afwezig:

dat je hier was en bij mij en je ogen straalden en je mond
een rondje vormde en bovenop de mijne plakten.