(tien jaar geleden overleed mijn vader op de 18e verjaardag van D., deze foto werd gemaakt in 1967 door mijn toen 18 jarige broer; D. fietst elke dag langs dit spoor naar zijn werk)
De foto zou heel anders geweest zijn als hij naar me toe
gelopen was, als de wat onhandige grijns die
hij zeker op zijn gezicht heeft, de spottende ogen en de
juiste nonchalance en de onverschillige wijze
waarop, voor mij en voor ons bedoeld was, als hij in plaats
van afwezig aanwezig was geweest en
ook als hij niet deze weg genomen had waar in zijn fantasie
het dorp ontsloten werd en de wereld zichtbaar,
zoals hij voor ons tenslotte bereikbaar zou zijn maar dood
dan al en koud en eindelijk en voorgoed
en opnieuw de liefste. Groot hing dit aanstaande vertrek
op mijn hoge witte wanden eens, een huis waarin
ik me veilig voelde, gevuld met kinderstemmen die voor
altijd bij me bleven en dromen die we deelden.
elbert gonggrijp
12 oktober 2017 — 15:25
Ontroerend, dat is het woord…. Een verleden dat uit het zicht verdween…. En als herinnering bleef… Mooi….
alja
12 oktober 2017 — 15:46
dank je