Als een van je beste vrienden zegt je werk niet te
lezen omdat het niet rijmt, zegt dat
dan iets over de vriendschap of alleen iets over ons:
is hij te lui of ongeduldig, ik te
eigenwijs en gemakzuchtig, houden we teveel vast
aan onze eigen vorm of zijn we tot
elkaar veroordeeld in een minder poëtisch gebeuren
en waarom eigenlijk praten we zoveel,
schenk ik altijd de wijn of koffie en neemt hij pas
sinds gisteren een koekje of drie toastjes
mee, wat salade en een servet? Waarom hijgt hij niet
bij binnenkomst van al mijn traptreden
en waarom ben ik niet nerveus als hij in drie stappen
mijn hele ruimte keurt en naar
de onderste regionen verplaatst, een beest toevoegt,
wat doden en het groen van toen?
elbert gonggrijp
6 oktober 2017 — 07:44
Super gedicht, ook als het niet rijmt… En ik ben geen ongeduldige lezer… Je wordt meteen in het decor van het gedicht gezogen: de handelingen, de ruimte dus, het gedachtengoed… Heerlijk om te lezen…
Lieve groet vanuit het Egmondse,
Elbert
alja
6 oktober 2017 — 07:58
gelukkig maar
Sanne
6 oktober 2017 — 08:02
Wauw.
Ik denk… Bij goede vriendschappen is het misschien belangrijker hoe iemand ruikt. Dat de ander je het gevoel geeft dat er nooit iets zal veranderen. Dat dit het is en blijft. En dat je alleen koffie of wijn hoeft te regelen. Misschien?
alja
6 oktober 2017 — 08:08
bij sommige vrienden kom je niet toe aan ruiken maar je hebt helemaal gelijk!
hans altena
6 oktober 2017 — 10:08
Ik meen me te herinneren dat Dylan zei heel raar, alles wat rijmt dat is waar, en ik houd van zinnen die in elkaar grijpen, maar jouw gedichten laten vreemde gedachten rijpen… ongrijpbaar gegrepen door jou
alja
6 oktober 2017 — 10:39
zoiets als ‘verontrustend geruststellend’ jouw woorden zijn