Now I wish I could write you a melody so plain, That could hold you dear lady from going insane (Bob Dylan, Tombstone Blues)

een luchtdichte trommel

De details uit zijn leven, nauwgezet beschreven als de rommel
in zijn huis, en dan toch nauwelijks nadenken over

de consequenties van zijn keuzes maar gewoon doen, omdat het
in leven zijn dat nu eenmaal vraagt, een

voortdurend overleven: het bloed in de pot doorspoelen terwijl
hij wel meteen denkt dood te zullen gaan, de

reis voortzettend met knipperend lichtje op het dashboard of
het laten slapen van de vrouw die niet meer

slaapt maar haar pillen in een keer nam, zoals het beschrijven
van het donker in het landschap en in elk licht dat

zwarte terug te zien, die verslaglegging die ik herken uit mijn
dagboeken; die rokende beelden terwijl hij elke

ochtend hoest en slijm spuugt, en eigenlijk voortdurend alleen
is te midden van, maken hem ongewild groter dan.

(Een van de belangrijkste schrijvers van deze eeuw, staat er, of
ook wel: de meest sexy man uit het Noorden.)

 

 

“Literatuur drukte toch niets anders uit dan een verder ontoegankelijke en in werkelijkheid niet-bestaande nabijheid?”

Karl Ove Knausgård, uit: Om våren, vertaald door Marin Mars tot Lente.

« »