De eerste dagen kiert onder de witte blokken nog niets, de
strepen zijn recht getrokken, de letters duidelijk

boven de gemarkeerde indeling, als een foto die in zwart/wit
mijn voorgeslacht toont of een avontuur tegen

een muur met graffiti, er is nog een afbeelding bijgekomen
en toevallig hangt zij naast mijn werktafel maar

uit niets blijkt nog dat deze vertoning de laatste chaos ontneemt.
Dan hangt er een halve week later roze en groen,

een bladzijde scheef met een naam erop, pionnen die geel en
blauw het verkeer regelen en zomaar een

tijdstip waarop en is de werktafel een zwart baken in de tijd
dat leeg en ruim alleen mijn handen draagt. Het

is allemaal veel simpeler nu ik niet huppelend en giechelend
over de lijnen mag zonder paars bewijs.

(R. installeert mijn whiteboard, 19 augustus 2017)