de jassen zwart en zwaar los

Zo zonder te huilen staan we even bij elkaar, ik zo ver
beneden zijn hoofd, ergens in het land van

de tekens, de gedroogde lijnen van bloed en inkt en
heimwee, ergens tegen dat onrustige

hart, die kinderwens, dat uitgerekte jong zijn, ergens
tussen de geur van zweet en mijn

waspoeder, opengeslagen bedden, voorlezen tot de
spoken verdwijnen, ergens in het publiek van

de duizend voorstellingen, steeds terugkomend om
ons te vermaken, ergens in het

trillend klaarzetten van de stem, de belofte, thuis, in
elkaars armen, tuimelend van leven, ergens

bij mezelf, zo klein tegenover mijn gekozen liefde, zo
onderhuids en voor altijd aanwezig, even.