Ik heb niet aan je graf gestaan, mamma, ik zag onze
laatste beelden, mijn vol lijf buigend tegen je
vogeltjesuiterlijk, de roze deken waarvan de kleur op
snoep en bloed tegelijk leek, mijn
man in de spiegel, ongevraagd zijn opnamen, ik herinner
me hoe hij bijna de berm inreed omdat zij
belde en hoe hij speelde met zijn mobiel en dezelfde toen
ik uitstapte, zijn overhemd te open voor september
en hoe jij daarna weer opstond en nog drie maanden leefde,
een beetje zoals hij nu al drie maanden weg is
en ik natuurlijk ook, ik stond niet aan je graf, mamma, ik
stond aan het onze, de lucht vol van
grijze vegen en de verte beperkt tot mijn schaduwloze zelf
maar ik herinnerde me de zomer.
hans altena
20 december 2016 — 16:26
ik aarzel te reageren, want hoe uit te drukken hoe dit gedicht raakt? waar jij me de woorden geeft, heb ik er geen woorden voor…
alja
20 december 2016 — 18:03
jawel, die heb je wel, alleen nu even niet, je hebt mail!
Serval
23 december 2016 — 14:43
Een door merg en been gaand gedicht.