Het is de tijd die zich tekent. Niet iedereen bij
naam te herkennen, nog maar drie

telefoonnummers uit het hoofd, van de meesten
alleen de initiaal of het symbooltje bij

en van de laatste film sowieso geen titel. Waarom
dan wel het driedaags reisje naar

een buurland en het BB-ruitje van een zelfgemaakte
jurk, de hoeveelheid haar op

zijn borst of de stem van veertig jaar geleden, wat
we aten toen het Kerst was of hoe

de dorpsweg zich slingerde om de kerk en zeker
hoeveel ruitjes de ramen telden

die zich hoog boven mij lieten zien en hoe oud hij
dan wel moest zijn al die jaren?