lieflijker toon

Zou ik dat ook kunnen, bedacht ik mij, een twee uur
lang achter een lessenaar met allemaal papieren

voor me en fel licht bovenop me, een piano ter linkerzijde
en een handvol mensen of meer aan mijn borst,

op een krakend podium staan en dan zeggen of bijna
zingen dat ik eigenlijk niets

te vertellen heb omdat bijna nooit iemand naar me luistert?
En dan zacht gegiechel horen of

het roepen van bevestiging terwijl ik met mijn fiets tegen de
tram val of in de rioleringsput van mijn opa,

mijn moeder bezoek en mijn liefje achterlaat op een Franse
route, haar schoenen in haar hand en vanuit

het grote raam op het Noorden de weilanden overziend
waar nooit iets gebeurt, weer terugkeer in

mijn innig geliefde stad en zwierend en zwaaiend ons allen
trakteer op mijn eigen Heroes.

(voor Ronald M. Offerman)