het gordijn

 
Dat het er teveel zijn, zegt ze. Ze schuift met haar vinger
iets van het tafelblad alsof dat

gebaar verontschuldigend zou zijn. Ze houdt haar hoofd
naar beneden in diezelfde genade.

En je kunt, gaat ze verder, niet van iedereen houden zoals
van jezelf. Nu kijkt ze me aan. Je

kent ze niet, besluit ze. Daarna is ze opgelucht en begint
aan haar traktatie. De regen jaagt iedereen

van straat naar binnen. Lijven dampen, kleding wordt
uitgeschud, druppels stuiven rond. Stemmen

dansen over dat alles heen. Ik denk aan de dominees uit
mijn jeugd, hun spreidende armen, de lange

donkere mouwen waarbinnen ik paste en hoe dat gordijn
de boze wereld buiten tegenhield terwijl

vanuit de hoogte de geboden klonken. Dat we ze zouden
liefhebben als onszelf ongeacht het aantal.