Ze zal daar aan de overkant staan en ik zal haar om
haar middel vatten en even ronddraaien en
opnieuw zal ze giechelen maar eigenlijk willen dat
ik haar terstond los laat, ze zal
hoe dan ook stralen. Ze zal daar tegenover ons op
het podium staan, in paars en zwart en
de gekste hoed op haar lange blonde haren en ze
zal handen schudden en naar voren lopend
de hoed verliezen. Je mag geen rood dragen, zei ze
omdat het vloekt met al dat paars maar
ik draag zoals altijd het zwart en ik vat haar smalle
heupen en til haar even in mijn wereld
en we zullen stralen. Ze zal iets zeggen maar ik zal
alleen maar kijken vanaf de overkant.
Huibert van der Meer
18 december 2015 — 09:40
Mooi. Van een bijna feestelijk contact naar het van een afstand alleen maar (kunnen) kijken. Met de troostende gedachte dat er zeker gestraald wordt. Die gedachte is mooi. Ik ga hem later zeker nog eens lezen…