Mijn
verdriet
is oud geworden.
Ik zeg
dat het
de jas is
van een zwerver
in winterland.
Kaal
geheugengestoord
verdriet.
Ik praat
een tranenmond
langs mijn geneverglas.
Een kraai
die leed krast
in de taal.
Jan Arends, uit: Lunchpauzegedichten
Huibert van der Meer
30 december 2015 — 11:17
Ik hou van Jan Arends. Prachtige en zo heldere poezie.