Zoals je pulkt aan de stoffen versie van
jezelf daar bovenop die groene

kippenvel verstrekkende omslag terwijl
je niet eens op haar lijkt, zij

stevig verlijmd en met touwvlechten als
haren, zo is het met

dit schrijven: je ligt ergens in de wereld
zomaar mensen te verleiden terwijl

je stoffig raakt en onderop ligt met opzij
geschoven onderdelen, je

wilt je vaste vorm verlaten en tegelijkertijd
niets liever dan te blijven:

de herinnering dat je troost en onder het
kussen kan, het strelen waard.