Misschien is stilte pas te beschrijven als
ze niet langer loodgrijs tussen

ons in hangt, niet langer zwaar uit de hemel
valt, maar flarden vertoont met

zon zoals we soms elkaar boven het hoofd
dragen, met voeten waden door,

alsof we voor donker thuis moeten zijn en
weten dat we nooit weg zijn

gegaan, nooit weg gingen, wolken scheurend
maar dat hemellichaam één geheel en

wij, wij alsnog samen en heel, om en over
en door elkaar, dat ik dat nog

kon schrijven en dan nog ruimte overhield
voor de gele kleur rondom.