dat venster

De grond begint te scheuren, het is
alsof mijn mamma bij de voordeur het
tafelkleed uitschudt en

scheldend op de grote vogels probeert
de kruimels te verdelen. Of hoe je soms
het slijpsel van je potloden

op een ongebruikt velletje papier tracht
te schuiven, alles net onder de tafelrand.
Of hoe je soms de stappen

telt naar de overkant en steeds ‘af’ bent.
Ik bedoel dat het grafiet je vingers zwart
maakt en kleine vogels

altijd verliezen van de groten. De hakken
modderig, de sporen slippend, niets is
erg, ook de overkant is maar

een andere richting. Misschien moet alles
eerst op tekening hersteld. Een strook groen,
wat krokussen, een kat.