Tussen het moment van wakker worden en
opstaan, ligt iets dat er vroeger niet
was. Alsof een klein boos droompje als een
hongerig kind mij even vastpakt,
me niet wil laten gaan alvorens hij zijn tanden
in mijn borsten zet.
Ik had lieve baby’s, altijd en lang. Mijn benen
sloegen al uit bed voordat
mijn armen dat deden, ik wilde meteen en
terstond en deed. Nu
ben ik zoveel voorzichtiger. Ik wil het dekbed
over mijn hoofd, eerst het
geluid herkennen, huilt het of niet en dan pas
mezelf sussen met een handeling.
hans altena
19 maart 2015 — 11:08
en deze is geciseleerd zonder tot ornament te vervallen, eerder een steekwapen, mij raakt het… ben je vleugels aan het groeien te midden van alle zwaarte?
alja
19 maart 2015 — 12:48
ja