Er zijn opmerkelijk veel stilstaande beelden van de opening
Van zaterdag en hoewel door verschillende personen toch
Vanuit dezelfde kant of vanaf dezelfde ooghoogte, misschien
Ook wel met dezelfde liefde voor het vak, zeg maar, de kunst
Iets vast te leggen dat er zo graag vandoor wil gaan

Er zijn opmerkelijk veel reakties op die stilstaande beelden
En door verschillende personen die toch allemaal hetzelfde
Zeggen, het sprankelt en zullen we niet en wat werd daar in
Vredesnaam gezegd alsof we achteraf verantwoording moeten
Afleggen voor die open mond

Opmerkelijk omdat er niet veel mensen waren, een handjevol
Nieuw en een handjevol oud en vertrouwd en dat mengde zich
Even vanzelfsprekend als die foto’s die genomen werden en
Dat beeld dat zich verschoof, het was lente buiten en iets van
Die zachtheid drong zich door de open atelierdeur

Bijna wil ik – als in de collages van Karin – alleen een silhouet
Achterlaten en u de keuze geven in opvulling, met niets misschien
Of met stof of met repen papier, zorgvuldig gesneden, met een
Homp klei of resten deeg, kneedbaar, wendbaar en met moeite
In de opengespaarde ruimte

Het zal nooit mijn keuze zijn, ik ben allang verdwenen en
Vanonder het lijstje doorgeglipt en de achterdeur uit, u keuvelt
Nog wat gezellig na en discussieert misschien over de afmetingen
Van het getoonde werk, u mag gerust ruzie maken, wat een
Waanzinnig kleurgebruik, zegt u

Ik trek zachtjes de deur achter me dicht en verschuil me achter
De derde boom links in het bos, ik wacht op hem, alleen op hem
En na uren kruip ik op de bovenste tak en val in slaap, aan de
Voet van de boom staan mijn laarsjes, er is geen ander baken
In de tijd

Mijn sporen zijn allang verdwenen, snippers papier bijeen
Geveegd, kruimels uit een mondhoek gekust en zilveren weg-
Omleidingen voorzichtig met een natte handdoek vervaagd
Daar liep ik dan en daar liep hij, een natte vinger langs de
Verstilde beelden

log van 17 maart 2008, getiteld
God knipoogde even