Ze zegt dat natuurlijk mijn hoofd leeg moet zijn
alvorens ik weer creatief kan zijn, een beetje zoals

realiseren dat er gegeten moet worden op het
moment dat de koelkast alleen nog drie ijsklontjes

heeft, de fiets staat buiten, de tassen hangen aan
de deurknop, de sneeuwklokjes buigen

het hoofd, de buurman zit wijdbeens rond de schoorsteen
en werpt de stenen naar beneden, hij roept.

Om alles te herlezen dat de moeite waard is, alles
opnieuw te beleven, het water

in de buigzame roze vorm te gieten en te wachten
tot zich aardbeien vormen in het ijs.

Te zitten voor de koelkast tot het proces zich voltooid
heeft, dan de boodschappen naar binnen werpend

alsof het woorden zijn die opnieuw in mijn lijf plaats
nemen en wachten op het verteren.