Elk huis dezelfde goede intentie, elk
kind een ouder, een vrouw die

haar man vasthoudt, bukken als reflex
terwijl het gezin de tunnel door

sluist, sanseveria’s voor het raam, de
gordijnen in een boogje.

Het zegt me niets. Vergeefse moeite.
Wat doet u de hele dag,

vraagt men. Ik tel de planten voor de
vensters, de mannen onderweg,

de rimpels bij de echtgenotes, de
vormen waarin hun huizen

bij elkaar staan, de stappen die ik neem
om mezelf van hen te verwijderen.