Het laatste beeld had hij naar voren geschoven,
ook het ritme in geluid was

van overvloeiend en kabbelend veranderd in
snel en hard, het onderschreef

allemaal, zei hij, veel beter zijn bedoeling. Welke
dat was, was nog niet zeker.

Zelfs het moment dat de hoofdpersoon stil in
een hoekje zit te lezen, het

voorhoofd gefronst, de handen uitgespreid over
de krant, was daarvan onderdeel.

Het publiek liep ondertussen weg, ze dachten
dat ze het begrepen hadden, zeiden ze.

Hun leunende lijven tegen de camera fleemden
een totaal beleving, een lesje waarin

zij zichzelf herkenden. Het beeld stond toen al
op zwart, de acteur vouwde vliegtuigjes.