thuiskomst

Ademloos thuisgekomen
zet ik gauw een gezin
overeind in mijn ogen,
alles op ware grootte:
de vrouw een mens, het kind
verder, dus kleiner, maar even
troostend gevuld met leven.
Een verwonderd deelnemen
richt zich op en duurt even.

Tot het huis volspringt met hoeken
waaromheen juist nog benen
of handen van deze en gene
verdwijnen. Om uit te zoeken
hoe het gebeurt proberen
wij de film stil te zetten,
maar deuren naar alle vertrekken
blijven ons wegscharnieren.
Het kind mag er niets van weten.
Gewoon aan tafel gaan, eten.

Willem van Toorn, Avond