Het is de melodie van thuiskomen, het
huis warm, de kinderen klein, de
stralende ogen open en naar boven, wij
langs elkaar heen bewegend alsof
we dansen, de kring die steeds nauwer
wordt terwijl ze hupsen, handen
vast, tussen de benen door, omrollen,
giechelen, beloven, handen los,
kijk dan. Eenmaal thuisgekomen schud
ik het beeld tot het sneeuwt, ik
haal een vlokje uit je hals, mijn vingers
lang en langs je contouren, daar
vriest het, hier blaas ik warme adem
tegen mijn ramen.
hennie van ee
8 november 2014 — 10:56
mooi
alja
8 november 2014 — 16:47
dank