Of ze even zitten mocht, vroeg de oude vrouw
Met blote benen en paarse nagellak en
Half achter mij las ze met mij mee, ze begon
Te huilen, heel zachtjes en zei
Dat het niet erg was, dat het gewoon zo was
Als ik beschreven had, dat er
Een boom in je groeide van grijs verdriet, het
Was een regel van lang
Geleden, ik maakte er een portretje bij in ecoline
Dat doorliep alsof het water was
Ik had het weggegeven zoals ik nu in kleine
Zachte kleuren mezelf
In het park liet glijden, poëzie voor de passant
Die soms even wilde zitten
Conny Lahnstein
14 september 2014 — 08:07
Ontroerend mooi Alja! Ik zag jullie in de verte zitten op de afgezaagde boomstam, mijn oog trol er naartoe omdat er iets gebeurde wat ik nog kon zeggen…
alja
14 september 2014 — 11:41
dank je Conny
Leonore Hatt
14 september 2014 — 19:32
Mooi verwoord Alja, een boom in je groeide van grijs verdriet, prachtig.
alja
14 september 2014 — 19:39
Dank je Leonore