Overdag probeert hij het zich niet te herinneren
Hoewel er even een moment van
Aarzeling is, ik duw zijn deur open en controleer
Het lijf, bang dat de adem
Gestopt is, hee, zegt hij, ik wilde je gisteravond al
Dit muziekje laten horen
En dus begint de ochtend zo: de zon, een traan in
Mijn oog, een huilend
Hart, dat ik hem hield die nacht, dat ik hem hield
Zo vele nachten, dat ik hem
Droeg die nachten daarvoor, mijn stem hem de rust
Oplegde, mijn hand hem de
Zegen, dat zijn zwartheid scheurt als de vogel begint
Met zingen, hoor, zeg ik hem
hans altena
26 maart 2014 — 17:15
heb wel geen kinderen van mezelf, maar zelfs als ik niet de zorg had gehad voor wie zonder moeder achtergelaten waren (ja motherless children kan ik niet meer horen…), dan nog was dit gedicht binnengekomen
alja
26 maart 2014 — 17:53
het ene of het andere kind – vreugde maar ook angst
mij rest de ontroering dat ik het mag horen terwijl de zorg mij bedrukt