Het is geen onprettig gevoel, zegt mijn
Grote zoon en hij vraagt naar het woord dat
Het juist omschrijft
Wat een troost dat hij zijn moeder vraagt naar
Dit soort begrippen, van een veel grotere
Betekenis dan het warme maal
De boterhammen voor in de pauze, het
Schone bed, van veel meer bereidwilligheid
Dan het delen van
Het dagelijks ritme, van veel meer herkenning
Dan de mollige structuur en oogopslag, weemoed
Zeg ik of
Melancholie, al gaan zijn vampieren en geesten
Niet dezelfde weg als mijn spoken, we verzamelen
Ze allemaal
Ingrid van den Bergh
2 november 2013 — 09:19
er is meer tussen moeder en zoon
gevangen in prachtige dichtkunst
alja
2 november 2013 — 09:44
dank je wel