bloemenveldje

Ik stut mijn hol met beren en ballonnen, dansende
Figuren op de kinderboekjes die ik hen maakte, o

Dat ik vergeten was hoe het voelde: de sproeten tellend
Op zijn rug terwijl hij afgleed naar

De rand van ons bestaan, de dans ontsprongen, dan
De woorden van mij:

Overvol leg ik jullie aan mijn borsten, het zal je aan
Niets ontbreken, niets zal je

Onthouden worden, ik heb je zo innig lief, hoe schuldig
Voel ik mij

Nu zeggen zij: ik wil het lezen, ik wil weten wanneer
Ik los liep of hoe

Ik me verslikte in het Barbie-schoentje uit de open
Haard, hoe ik

Mijn pappa-brief onder de kraan hield zodat hij zou zien
Hoe ik gehuild had en

Hoe ik opa’s auto herkende, hoe bang ik was voor de
Verkleedpartijen op school of

Hoe de poezen onder de steegdeur glipten en mijn vinger
Langs alle taarten die jij maakte