Dat haar ouders hadden gedacht dat zij hun derde zoon zou zijn, was niet de reden waarom Ruth Cole schrijfster werd; een aannemelijker verklaring van haar verbeeldingskracht was dat ze opgroeide in een huis waar de foto’s van haar dode broers nadrukkelijker aanwezig waren dan haar vader of moeder – en dat toen haar moeder haar en haar vader had verlaten (en daarbij vrijwel alle foto’s van haar gestorven zoons meenam) Ruth zich zou afvragen waarom haar vader de fotohaakjes in de kale muren liet zitten. Het kwam voor een deel door die fotohaakjes dat ze schrijfster werd; Ruth zou zich blijven proberen te herinneren, ook toen haar moeder al jaren weg was, welke foto aan welk haakje had gehangen. En omdat ze niet tevreden was met wat ze zich herinnerde van de foto’s van haar omgekomen broers, vulde Ruth al die stil gezette momenten uit hun korte leven waar zij niet bij was geweest vanuit haar verbeelding aan.

John Irving, uit: A Widow for One Year