Hij zegt dat ik er wel mee kan ophouden, dit
Minutieus vertoon van kunsten, deze

Krampachtige verslaglegging, dit communiceren
Zonder echt in

Gesprek te gaan, nou ja, misschien omdat ik het
Leuk vind maar aan gewoon dat

Vermaak hebben we niets, hoe moet ik dan huilen
Om de krakende stem van

De puber die overzee woont en niet in mijn armen
En die nooit meer zomaar

Zijn lijf om me heen slaat of zingt vanachter mijn
Tafels of

Eet vanaf mijn schalen, hoe anders dan moet ik
Dit uitleggen

Aan mezelf en zijn handen voelen zonder zijn
Ogen te zien?