vingerlengtes

Ik zou mezelf, zegt mijn grote zoon, wel eens willen
Zien, hij vouwt zijn lijf en spreidt de brief op tafel
Die hij haar schreef en ook het

Gedicht van gisteren, ik ben een slecht dichter, zegt
Hij maar u weet dat het op de poging aankomt, de
Hernieuwde poging

En terwijl ik mijn zelfbeeld moet bijstellen want
In mijn hoofd ben ik een meisje slechts dat met lange
Blonde haren nog wat

Danst, leest de moeder zijn perfekte volzinnen, zijn
Ingehouden verdriet, zijn afkeer voor welk beeld
Dan ook dat hij liet zien

En verontschuldigt hij zich voor zijn zijn, er schuilen
Drie van hem in mij die mijn gestalte zoveel groter
Maken, mijn armen

Zoveel wijder, mijn borsten zoveel groter, en toch
Word ik opnieuw dat aarzelend meisje en wacht met
Hem op betere tijden