Als ik, benen hoog onder het dekbed, de camera
Op zijn knie, terugkijk naar de beelden van

Die mevrouw met dat glinsterend jasje in het
Morsig atelier van die vriendelijk druk pratende

Oom, zie ik wat er daarna met haar gebeurde en
Ook wat er daar voor plaats

Vond, ik zie niet echt hoe makkelijk ze zich
Beweegt daar noch voel ik

De hand van hem die mij op de juiste plek duwt
Maar wel het gegooi op

Dit bed of het keren tegen de muur of het bijna
Buiten adem

Fietsen tegen wind in, ook voel ik de regen op
Mijn hoofd en glissen opnieuw mijn

Voeten van de trapper, ik zie haar huilen en
Eindeloos

Hem verlangen en ik zie haar lachen en ver boven
Zijn krullen het fuck-teken maken maar

Haar glanzende aanwezigheid daar, merk ik
Nauwelijks op