Misschien is het ook wel zo, zeggen twee vrouwen
Bijna tegelijkertijd, dat wij een andere taal spreken
En dan niet dat murmelende zachte onduidelijke
Dat hij ons verwijt, niet die kooswoorden en dat
Flemerige overbodige maar gewoon met veel meer
Verstand van
Zaken als hart en ziel, lijf en leden, zucht en steun en
Overgave op het juiste moment, zo ongeveer vlak
Voordat hij
Zijn mond dichthoudt en moeilijk kijkt, bij de een is
Het een zonnige morgen vroeg en ze heeft net zijn
Naam opnieuw in de agenda
Gezet, bij de ander is het een drinkende avond laat en
Zij heeft net zijn naam uit haar bestanden geveegd
Bij mij is het gewoon
Met dichte agenda toch wel weten dat de dagen gevuld
Worden, mijn vinger zal over zijn fronzen trekken en
Hij zal pas glimlachen in zijn
Slaap, dromen terwijl ik wakker lig, praten terwijl ik
Mijn slapend lijf in hem vouw en dat murmelend
Flemend zacht
elbert gonggrijp
15 oktober 2011 — 09:42
ook weer een prachtig ” gedicht “. helaas zit ik nu zelf zonder inspiratie, maar dat heb ik zo nu en dan en dat gaat altijd wel weer over. jij nog veel succes met je ” proezie ” (o.i.d.)
groetjes,
elbert
alja
15 oktober 2011 — 15:10
dank Elbert, ik dacht dat ik niet meer zou kunnen schrijven, dat ik het ritme helemaal kwijt was vanwege het gedoe met weblog, kortom, dat ik het niet meer ‘kon’…