Wie mij gezien heeft, denkt
de schoenen verlaten, moet
het licht nog uit doen, vraagt
zich af waar de vaat blijft.
Dit zijn de dingen van de dag:
pijnlijke herinneringen aan
later waarbij de vragen
achterwege zouden moeten
blijven.
Waarin zal het huis ons
tussenbeide komen? De tijd
verwelkomen die nog überhaupt
gastvrij is? Houvast bieden aan
de warmte van de nacht?
De kranten beamen een
vooruitstrevende oorlog. De koffie
heeft van zichzelf nog zoveel te doen.
Als wij ons gewekt weten, is het
daar om de klok er op gelijk te
zetten, de kalender af te scheuren,
de tekst te onthouden en er die
dag naar te leven:
Dat wij voorwaarts gaan, opgeheven,
monter en voldaan. De schoenen weer
tot onderdaan, maar eerst de feiten
op een rijtje.
Als de spiegel spreekt, wil het gezicht
nog bijgewerkt, de ouderdom
gladgestreken, de kraaienpootjes
tot een lach.
Vergeef ons onze schelmenstreken,
sluit voorgoed de deur en vervolg
de sleur tot nader orde.
Elbert Gonggrijp, voor Alja Spaan , Huis # 5
23 augustus 2011 naar aanleiding van de onderstaande log van haar
verblind door een dergelijke verzameling
In dit vakantiehuis verzamelt was zich als kinderen, hangend
Over de trapleuning of bank alsof toevallig daar verzeild
Geraakt en niet van zins zich op te vouwen tot
Keurige stapels met mijn geur, zoete resten van reuzelollies
Wikkelen zich naast eindverslagen, administratieve wijzigingen
Naast deel 2 van Bridget Jones
Die – bijna per ongeluk – een verband aangaat met Doctor Who
Die weer flirt met Hans Lodeizen en daarbovenop Oscar Wilde
Noppenplastic dat muziek maakt als
De kat erop springt, kleine plofjes van geluk als het popcorn
In de enorme pan, tot 17 tellen voordat ik het deksel oplicht
Of misschien gewoon
In mijn eentje een rondje om en dan bij thuiskomst verschillende
Stemmen ‘hallo’ horen zeggen en even maar mijn rug strekken
Tegen de bijna
Natte witte wand waar een nieuwe oorlog woedt, vrede, zeggen
Mollige kinderhandjes en ze kruipen in mijn plooien, bonzen
Op mijn buik en trekken aan mijn
Haren, een lange neus voor je gedachten, a drawing book for
Children, zegt kunstenaar P. en dan dat je binnen de lijnen blijft
Als je veel oefent
Maar ik vloei over en voorbij, verzamel druppels op een vel
Vol vegen en dan met volle handen het papier manoeuvrerend
Onder de kraan
elbert gonggrijp
8 oktober 2011 — 21:31
Prachtig weer Alja! Je ziet ik ben er weer, maar voorzichtig. Jouw ” Gedicht “: alsof er een camera over een ruimte dwaalt en de dingen een voor een aftast. Ik zie het zo voor mij!
Hartelijke groetjes
Truusje van Tol
8 oktober 2011 — 22:11
Heerlijk dat je ‘er’ weer bent en ik mijn hart kan ophalen aan je beeldende taal. Mooie site ook!
Over Hans Lodeizen gesproken: toevallig la sik net (weer) een van zijn gedichten, volgens mij het allerallermooiste:
Toen de dag was weggelopen
Toen de dag was weggelopen in het zachte
gras en de nacht haar jurk wellustig
neerspreidde, een sluier over de bloemen,
toen het donker was en de nachtegaal zong,
heb ik je ogen herkend overal om me heen
Nu is het avond: donker als altijd
wanneer de zon’s handgewuif
vrolijk is ondergegaan, of als een waaier
is toegevouwen voor de hemel waar
vogels als een waterval zingen.
En zo stil als nooit ben ik langs de
paden van de tuin gegaan, lachend
tegen de nacht; zal ik zeggen hoe
droevig de geuren roken die langzaamaan
deinden op de wind als zeilschepen?
Hans Lodeizen
(Uit ‘Het innerlijk behang’)
Wat een prachtige weemoed, wat een zachte regen op je ziel.
Ik blijf je lezen, met veel plezier.
alja
8 oktober 2011 — 23:40
dankjewel voor het mij terugvinden en deze weemoed
alja
8 oktober 2011 — 23:41
ook hier welkom, Elbert