tot aan die bocht

Schrijven is niet hetzelfde als communicatief zijn. Met
je praten is liggen in je halslijn, je handpalm,

tegen je harde heupen, onder je haar, je gespierde armen,
lange adem, bonzend hart en ergens

in je wereld. Poëzie maken is het verzamelen van je geur,
je natte voetstappen in de gang, beelden van

een slapend hoofd op mijn kussen, een vrouw voor het
venster. Begrijpen is stof dat uit de lakens

komt, blazen tegen je krullen, terugvouwen van brieven
in hun enveloppe, zachte duwtjes tegen

het ons. Weten is tegelijkertijd het verlangen naar alles
en niets, het lampje in de donkere kamer, het

groen van de ruimte rondom, het blauwe water in je ogen
en daartussenin een vogel die vliegt.