Alsof je op de pauzeknop hebt gedrukt tijdens een spannende
serie en nog even in het ongewisse blijft van het

vervolg, een onweersbui boven je stad die je weg wilt blazen
met kinderlijk bolle wangen, je voet hangend

boven de eerste witte streep van de zebra of zelfs het onderbreken
van het wasprogramma omdat je een boodschap doet

en altijd denkt dat bij thuiskomst de boel overstroomd is, zo zijn
de dagen tussen het je arm in haar schoot leggen en

wat onnozel praten over de kleuren van je lijf en haar telefoontje
met de uitslag, de schorsing van de speler linksvoor of

het doelpunt in eigen doel, en terwijl je allang weet dat je met
lichte vingers gewoon over de knop kunt lopen

zodat alles weer verder gaat, je zelden talmt bij het oversteken,
doe je net of je niet dat wachtende figuurtje bent.