Zoals je een deur openzet om je eigen ruimte te vergroten, de
ochtend voelt en alle plannen en afspraken inademt,

altijd wat nerveus en ongeduldig, zo sluit je in de avond opgelucht
de ramen, stuur je de beesten naar huis, lik je het

laatste restje uit het glas en rol je alle onderdelen van jezelf en
die dag terug in die afgeschermde meters die je

eerder die morgen uiteenzette, altijd meer dan je dacht, je voet
een cirkel beschrijvend in het stof op de vloer,

je handen samenkomend tussen buik en borsten, elkaar aanrakend
alsof je handen schudt met de bekende bezoeker,

en al bijna in slaap, dromend van het volgende of precies hetzelfde
als in de vorige nacht, alsof je weet wat

je gaat schrijven zodra het licht binnenvalt maar altijd net een
detail mist zoals hoog boven je een spinnetje in een web.