Twee vrouwen bij het raam roddelen over een collega of
eigenlijk is het de ene, de andere knikt en

vult af en toe aan maar het is duidelijk dat ze ondergeschikt
is, ouder, bereid iemand zwart te maken om er

zelf beter van te worden. Twee in plastic verpakte broodjes
liggen op de vensterbank en dienen voor een

pauze, ze vullen behoorlijk, zegt de oudste. De ander typt
nog even wat in haar scherm met lange,

puntige nagels en kan niet antwoorden. Ze heeft de toppositie,
een vriendje thuis en vakantieplannen en ze is

de mooiste. De tweede is totaal afhankelijk van haar en knikt
daarom. Ze is alleenstaand, zonder kinderen, geen

plannen dan op deze gezamenlijke treinreis zo goed mogelijk
voor de dag te komen. Zij heeft de broodjes betaald.