Het wordt tijd de zusjes te herwaarderen. De een nu als roadie,
de ander als poëet, allen als ervaringsdeskundigen,

medestanders en daar waar ze moeten zijn: naast me. Of het nu
in de treincoupé is of in het stukje natuur aan het

eind van de wereld, waar de zon gefilterd wordt door de bomen
en een zacht briesje het haar doet wapperen, waar

de witte vellen papier uit onze schoot op de grond vallen en
mannen alleen in de bosjes staan, de een met

een camera en op blote voeten, de ander met een frietkraam
en verleidelijke geuren. Natuurlijk lachen we

naar het vogeltje zolang we daarna maar weer naast elkaar op
de klapstoelen zitten, het hoofd draaiend van links

naar rechts. Het is daar dat de familie uitgebreid wordt, we tot
adoptie overgaan, een moeder trots zien glanzen.