Waarheid komt in flarden, scherpe stukken die – alsof ze
als vast voedsel je het slikken belemmeren en eruit

getrokken moeten worden, – uit je keel gulpt zuur vocht
mee, kleine nog niet verteerde brokjes vergezellen

je op de haastige tocht naar het toilet. Van te voren wist
je eigenlijk al dat dit niet voedzaam was, niet

smakelijk en toch, je was al onderweg naar de volgende
gang. Althans ik denk dat het zo gaat.

Dat het je ineens overvalt wat ergens de bedoeling van is,
wat iemand zei, wat iemand niet voelde, hoe lang

je al wacht op. Hoe klein je ook je maal gesneden had, het
was niet geschikt om te proeven, te kauwen,

en niemand staat achter je op je op je rug te kloppen of
ruimt de troep op. Het stinkt.