Het is een grote misvatting natuurlijk voorbij te gaan aan
bepaalde symbolen, zo hangt er een donkerblauw

wolkje niet voor niets halverwege in de linkerhoek, het kan
al mijn bestanden bewaren en overal werkbaar

maken mocht ik ooit dit vierkant verlaten. De geduldige
systeembeheerder heeft eindelijk toegang tot

de ladekasten in mijn hoofd en rammelt wat aan de inhoud,
keert met kletterend misbaar alles op de grond

en duwt mij de grootste bezem in handen en roept ‘simpel
schuiven’ en alvast ‘je zult het zien’ alsof het een

jaarlijks genoegen is dat ook de geur van groene zeep en
mijn moeders rode wangen terugbrengt. Die

laatsten bezit ik reeds en zeker ook een gedeelte van haar
ijver terwijl tegelijkertijd een onwil opstijgt.