Hij zal vragen om een ontmoeting, ik zal antwoorden dat het te
vroeg is voor kerstsentimenten of misschien

zeg ik wel gewoon ja. Zijn naam zal opeens weer tussen de mails
staan, gewoon alsof het zo hoort, alsof

hij een van de collega’s is van vroeger of een van de lezers die
een reactie willen geven, hij zal het niet

eens zijn met een vorig stukje of zich willen abonneren op een
gratis tijdschrift. En ik zal gewoon klikken,

hem openen, hem sluiten, hem opbergen. En nee, de seizoenen
zijn niet in de war, hij doet niets aan kerst,

ik weet toch dat hij niet van familiefeesten houdt, hij herinnert
zich niet ooit met mij gewerkt te hebben en van

het lezen is hij niet tenzij het rechtstreeks en alleen aan hem is
gericht dus misschien kan ik zijn rol groot schrijven?