Ik wacht nog steeds tot hij belt en zegt dat hij zich vergist
heeft. Een andere datum op het formulier, een

a teveel, een extra lus aangezien voor mijn status zoals een
liefje zich verrekent in het aantal vrouwen.

Tot een stem zachtjes en huilerig zegt dat de fout geheel bij
hem ligt, een kras over het vel, een andere

positie, liever niet onderop, bloemen na afloop. Tot een hand
de tekening op mijn rug afmaakt en mij laat

raden naar kerktoren, konijn en zonnestraal en beloont voor
het goede antwoord, tot het weer

omslaat, tot de lucht koeler mij in beweging brengt, tot de
vluchtroute bekend is, tot het doel bereikt is, tot

ik een ons weeg, tot zij terugkomt, tot het verhaal rond is en
de woorden op, tot de telefoon gaat.