een ondoorzichtige zwaarte

Het verlangt een hand die steeds zachter, een vinger zelfs,
alsof terloops een afspraak wordt nageleefd,

een korte rilling vanaf de halslijn, een warmte tussen, een
te lessen dorst omdat het eindelijk zomer is.

Het wil een bekentenis. Het wacht op een zucht, een ogen
gesloten, verandering van kleur, zwaarte, druk,

het wil zich keren en wentelen, strekken en schaven, het
zweet dat zich, en dan. Het wil

de herhaling, het begint aan de knoopjes, het glijdt naar
beneden, het haar dat als eerste valt, het

sleept tot over de grond. Het wil geen tekst, de schreeuw
misschien, de geur van aarde door het

open venster, gras gemaaid in golven, de damp van, het
uiteenvallen, het opnieuw verzamelen, het.