De machtige recensent wil wel mijn tattoos zien en alle
plaatsen waarop, langskomen voor het taartje
dat nog in de vriezer gereserveerd staat, zelfgebakken,
beiden likkebaardend op een foto,
en ook is mijn optreden de leukste attractie voor na de
pauze maar mij echt lezen doet hij niet. Ook
had hij eens een favoriete zin of zelfs een heel vers maar
om dat nu te delen met het volk gaat te ver,
het diende slechts om de afstand te accentueren, een kleine
aanmoedigingsprijs zoals de volgende foto
slechts een halve was, het hoofd ontbrak. Zou hij een hap
nemen uit iets, hij brak zijn tanden, raakte
voor altijd verslaafd, trok met pen de lijnen op zijn eigen
borst en voelde de inkt druppen in de bloedlijn.
John Zwart
14 november 2018 — 12:16
De recensent kon op een foto niet beter ontmaskerd worden dan in dit gedicht.
Leonore Hatt
17 november 2018 — 09:28
Mooi ont-wapenend gedicht
groeten gramps,
Leonore Hatt
alja
17 november 2018 — 09:32
🙂