Dit keer vroeg iemand niet naar de betekenis laat staan of
ik er een bedoeling mee had, niet naar de
oorsprong of hoe het ooit zou aflopen, niet naar de herhaling
van die twee regels en waarom dat zeven keer,
niet op welk tijdstip van de dag of hoe vaak, nee, deze keer
werd er alleen beleefd gevraagd wat of hij
er mee moest. Ik dacht aan een muziekstukje speciaal rond
die woorden, een dansje wellicht, een lang
uithalen van een saxofoon die hartverscheurend midden in
een nacht herkenbaar klonk. Ik dacht aan
maaltijden met veel wijn en overgoten met sauzen, van die
dikke romige vette, chocolade die door midden
gebeten druiperige karamel bevatten, alles desnoods met as
op het hoofd maar ik haalde mijn schouders op.
John Zwart
31 oktober 2018 — 16:31
Die saxofoon! Maar ook de stem…