Now I wish I could write you a melody so plain, That could hold you dear lady from going insane (Bob Dylan, Tombstone Blues)

niet eens knipperend

Dit keer vroeg iemand niet naar de betekenis laat staan of
ik er een bedoeling mee had, niet naar de

oorsprong of hoe het ooit zou aflopen, niet naar de herhaling
van die twee regels en waarom dat zeven keer,

niet op welk tijdstip van de dag of hoe vaak, nee, deze keer
werd er alleen beleefd gevraagd wat of hij

er mee moest. Ik dacht aan een muziekstukje speciaal rond
die woorden, een dansje wellicht, een lang

uithalen van een saxofoon die hartverscheurend midden in
een nacht herkenbaar klonk. Ik dacht aan

maaltijden met veel wijn en overgoten met sauzen, van die
dikke romige vette, chocolade die door midden

gebeten druiperige karamel bevatten, alles desnoods met as
op het hoofd maar ik haalde mijn schouders op.

« »